Mensen kunnen vervelend zijn. Het huwelijk en het gezinsleven zouden een stuk minder stresserend zijn als echtgenoten en kinderen zich niet onverantwoord zouden gedragen of geen acht slaan op onze gevoelens of instructies. Het dagelijkse leven zou vlotter verlopen en minder veeleisend zijn als mensen niet zo afhankelijk waren of gewoon hun zaakjes op orde zouden houden. Veel van de problemen waar we in ons werk mee te maken hebben, zouden verdwijnen als er geen onervaren collega's, veeleisende of ongeduldige klanten waren.
Ja, mensen zijn misschien wel de belangrijkste oorzaak van onze hoofdpijn. Maar als we mensen dienen, dienen we Christus. En als we mensen vriendelijk behandelen in plaats van onverschillig of ongeduldig, worden we kanalen van zegen, die genadevolle woorden en daden verspreiden die het Evangelie van Christus alleen maar kunnen sieren.
Het voorbeeld van de Spreuken 31 vrouw
De vrouw die we zo goed kennen uit Spreuken 31 is een prachtig, Bijbels voorbeeld van vriendelijkheid in actie. Overal waar deze sterke, deugdelijke, ijverige vrouw komt, laat zij een spoor van goedheid achter en brengt genade aan iedereen om haar heen: "Zij doet haar mond open met wijsheid, onderricht uit genegenheid ligt op haar tong" (Spr. 31:26).
Maar let op wie het eerst baat heeft bij de ijver en de goede daden van deze vrouw. Voor haar begint vriendelijkheid thuis, met haar familie, in eigen kring, met hen die haar dagelijks leven delen. Bijvoorbeeld, haar vriendelijkheid voor haar echtgenoot uit zich in een dagelijkse inzet die niet afneemt na verloop van tijd of wanneer hun relatie op de proef wordt gesteld: "Zij doet hem goed, en geen kwaad, al de dagen van haar leven" (Spr. 31:12).
Geen enkele dag wordt verspild aan het reageren in frustratie en woede of aan passief-agressief gedrag. Elke dag wordt gezien als een kans om haar man goed te doen met haar houding, woorden en daden. Dit is een groot geschenk dat zij aan hem geeft - en aan zichzelf, want haar echtgenoot reageert met de grootste lof voor zijn vrouw.
De onbaatzuchtige, attente daden van de Spreuken 31 vrouw zijn ook een zegen voor haar hele gezin, omdat ze onvermoeibaar en trouw werkt door te zorgen dat in hun behoeften wordt voorzien.
“Zij is niet bevreesd voor haar huisgezin vanwege de sneeuw, want heel haar huisgezin is in scharlaken gekleed. Zij houdt de gangen van haar huis in het oog, en brood van de luiheid eet zij niet. Haar kinderen staan op en prijzen haar gelukkig” (v. 21, 27-28).
Degenen die het dichtst bij ons staan
Het is een feit dat ik nergens meer in de verleiding kom om egoïstisch en lui te zijn dan in mijn huis en met mijn naaste relaties. En ik vrees dat dit voor de meesten van ons geldt - vrouwen en moeders, maar ook zij die met andere familieleden of vrienden samenleven. Maar al te vaak tonen wij meer zorg en vriendelijkheid voor buren, collega's, winkelbedienden of volslagen vreemden, dan voor hen die met ons onder één dak wonen of die bloed- of aanverwant zijn.
Als een koppel een weekend bij ons logeert, zorgen we ervoor dat er schone handdoeken in de badkamer liggen, dat het beddengoed fris gewassen is, dat het avondeten aangepast is aan hun schema en dat er 's morgens een verse kan koffie gezet wordt. Maar als onze eigen kinderen en man iets nodig hebben… nu ja, ze weten waar de koelkast staat en hoe ze de oven aan moeten zetten.
Toch?
Een druk huishouden runnen, omgaan met de dagelijkse taken in verband met het dienen van echtgenoten en kinderen - of welke andere verantwoordelijkheden je ook hebt – vergt dag in dag uit, ijver en discipline. Het vereist hard, soms vermoeiend werk. Maar het houdt ook vriendelijkheid in, of zoals een commentator het uitdrukte, "een gebrek aan prikkelbaarheid in het licht van de voortdurende eisen van alledaagse en terugkerende huishoudelijke taken."
En dit is precies waar het een uitdaging kan worden. Het is zo gemakkelijk voor ons om te zijn als de vrouw die eens met verfrissende openhartigheid tegen me klaagde: "Ik ben alleen goed genoeg om er goed uit te zien voor de wereld." Thuis, is het vaak een ander verhaal.
Als ik op een conferentie spreek, kan ik bijzonder hoffelijk, vriendelijk en geduldig zijn met lange rijen vrouwen die hun lasten en hun (soms lange, gedetailleerde) verhalen willen delen, hen in de ogen kijken en nooit klagen over mijn vermoeide, pijnlijke rug en voeten. Maar wanneer de mensen die het dichtst bij me staan (thuis, in mijn gezin of in mijn bediening),- een luisterend oor, een meelevend hart of een attent gebaar nodig hebben, kan het zijn dat ik het moeilijk heb, geen medelijden toon, of het gewoon te druk heb.
Wie van ons heeft nog nooit de ervaring gehad dat we thuis midden in een gespannen, onvriendelijke woordenwisseling zitten, om dan onmiddellijk van toon te veranderen en hartelijk te praten met een buitenstaander die belt of langskomt? Wat zegt dat tegen onze naasten over hoe wij hen waarderen en over de echtheid van onze "vriendelijkheid" voor anderen?
Extra porties genade
Ja, vriendelijkheid thuis vergt extra inspanning. Thuis ervaren we de dagelijkse ergernissen en teleurstellingen die ons in de verleiding brengen een slechte houding aan te nemen, het meeste. Dus vriendelijkheid thuis vereist ook extra porties genade, die op hun beurt een dagelijkse afhankelijkheid van God en de steun van onze Titus 2 zussen vereisen.
In de korte tijd dat ik getrouwd ben, heb ik al gezien hoe verwijderend en intimiteitsdodend het effect is van een gebrek aan vriendelijkheid dat ik toon jegens mijn man. Onvriendelijke woorden die ondoordacht worden uitgesproken, vriendelijke woorden die onuitgesproken blijven, onnadenkend handelen; te veel met mezelf bezig zijn om een prestatie van mijn man op te merken en te vieren; hem op gevoelige punten kwetsen met ongevoelige plagerijen; te druk zijn met mijn eigen dingen om kleine daden van vriendelijkheid te verrichten die hem zouden dienen en zegenen.
Maar ik heb ook het ongelooflijke belang en de kracht van vriendelijkheid in een huwelijk ervaren. Ik heb het voorbeeld gezien in het huwelijk van enkele van mijn beste vrienden en van mijn Titus 2 mentoren. En Roberts tedere hart en zijn voortdurende vriendelijkheid - altijd op zoek naar manieren om mij te dienen en te zegenen - hebben mij geïnspireerd om beter af te stemmen op hoe ik goed voor hem kan zijn. Als ontvanger van zijn goedheid is mijn verlangen gegroeid om hem hierin te overtreffen.
Ik heb gemerkt dat het vaak kleine dingen zijn - de eenvoudige uitingen van dankbaarheid en vriendelijkheid - waarmee ik mijn man liefde geef en die toon zetten in onze relatie. Het achterlaten van bemoedigende Post- its in zijn Bijbel als hij op reis gaat. ’s Avonds het laken aan zijn kant van het bed naar beneden doen. Een broodje en een fris drankje brengen op een warme dag als hij buiten aan een project werkt. Op een drukke werkdag even zijn studeerkamer binnen lopen en horen hoe zijn dag verloopt. Zijn voorkeuren boven de mijne respecteren. Van het beste uitgaan wanneer hij mij een nieuwtje vergeet te vertellen. Ervoor kiezen om een vermeende (of echte) belediging over het hoofd te zien in plaats van hem erop te wijzen. Een vriendelijk hart dat zich uit in vriendelijke woorden en daden, voedt onze relatie en verzacht en trekt onze harten naar elkaar toe.
Uw opdracht om vriendelijk te zijn thuis, zal waarschijnlijk anders zijn dan de mijne. Het kan gaan om het bedwingen van een scherpe reactie op een ongelukje, het aanvullen van snacks in de koelkast voor een tiener, het helpen van een huisgenoot met een project, het zachtjes herhalen van woorden tegen een bejaarde ouder. Maar als we allemaal echte vriendelijkheid zouden tonen aan de mensen die ons het beste kennen en die ons op ons slechtst zien, dan zou onze genegenheid naar mensen van buitenaf waarschijnlijk meer indruk maken. Ik vermoed dat als we thuis vriendelijker zouden zijn, we ook oprecht vriendelijker zouden zijn tegen alle anderen.
Hoe zit het met u? Zouden de mensen die bij u thuis wonen en werken u als een vriendelijke vrouw beschouwen? Waarom wel of waarom niet?