Ik heb geen idee wat er dit jaar gaat gebeuren.
Begint iemand anders het jaar ook met die gedachte? Vorig jaar in januari begon ik vol vreugde aan een nieuwe start: nieuwe doelen, nieuwe motivatie en nieuwe, schone bladzijden in mijn agenda om te vullen met nieuwe dagelijkse taken. Hoewel ik misschien niet alle details kende, leek het nieuwe jaar dat voor me lag redelijk voorspelbaar, dus was het makkelijk om me te richten op de persoonlijke doelen die ik had voor veranderingen in gewoontes, groei in karakter en een consequent schema. Het was gemakkelijk om deze doelen voor ogen te houden omdat, voor zover ik wist, de omstandigheden in mijn leven niet veel zouden veranderen.
Mijn man zou blijven werken aan zijn seminarie-diploma en stage lopen bij onze kerk. Mijn jongens en ik zouden ons jaar thuisonderwijs afronden, een zomervakantie nemen en dan in augustus weer helemaal opnieuw beginnen. Huidige vriendschappen zouden groeien en nieuwe vriendschappen zouden ontstaan. Niets bijzonders, toch?
Dit jaar heeft januari echter een heel ander verloop. Zeker, ik ben blij met een nieuwe start en wil graag wat doelen stellen voor het komende jaar. Het probleem is dat de komende twaalf maanden nogal vol zitten met vraagtekens.
Onze derde zoon (een verrassing waarvan ik afgelopen januari nog niet wist!) is over een paar weken uitgerekend. Zal mijn baby gezond zijn? Hoe zal de overgang van twee naar drie kinderen zijn? Wat gaat er gebeuren met ons schema voor thuisonderwijs?
Begin dit jaar zullen onze jongens getest worden op de genetische neurologische ziekte die ervoor zorgde dat ik in mijn tienerjaren en begin twintig geleidelijk doof werd. Krijgen we binnenkort zeer ontmoedigend nieuws? Hoe zal ik daar emotioneel mee omgaan?
In mei zal mijn man afstuderen aan het seminarie en zal zijn verlangen naar een pastorale roeping in volle gang zijn. Hoe lang hebben we nog met onze vrienden hier? Waarheen zullen we verhuizen? Hoe gaan we een huis kopen? Moeten we meteen verhuizen als we aan een nieuw schooljaar beginnen?
Op dit ogenblik kan ik geen enkele van de bovenstaande vragen beantwoorden. Het komende jaar is een geheim en het dwingt me te erkennen dat al mijn dagen in een boek zijn geschreven (Ps.139: 16), maar dat alleen mijn Vader in de hemel toegang heeft tot de bladzijden. Hij alleen kent alle veranderingen, beproevingen en verrassingen in het komende jaar en weet wat Zijn doel is met elk daarvan. Ik ben vrij om nieuwe doelen te kiezen, nieuwe lijstjes te schrijven en een nieuw schema te maken - maar alleen als een stuk klei in de handen van de Pottenbakker Die zelf beslist hoe Hij mij in de komende twaalf maanden meer op Zijn Zoon zal laten lijken. Psalm 115:3 zegt het eenvoudig: "Onze God immers is in de hemel; Hij doet alles wat Hem behaagt."
Voor de wereld is deze begrensde kennis en zeer kleine controle over de omstandigheden van de komende dagen, weken en maanden een beangstigende realiteit. Misschien zijn er daarom zoveel zelfhulpboeken die meer controle in het leven aanprijzen - controle over onze financiën, onze gezondheid, onze emoties, onze carrières, ons time management en onze relaties. Mensen willen niet dat hun leven wordt beheerst (of geruïneerd) door teleurstellingen, onverwachte verliezen, ongemakken en onnodige ontberingen. Dus zoeken ze zoveel mogelijk controle over zowel het heden als de toekomst.
Deze benadering van het leven staat in schril contrast met het leven van de Godvrezende vrouw in Spreuken 31. In vers 25 lezen we: "Kracht en glorie zijn haar kleding, zij lacht de komende dag toe." Deze wijze vrouw leidt duidelijk een actief en doelbewust leven wanneer ze voor haar gezin en het huishouden zorgt, zich inzet voor de behoeftigen en zaken doet. Hoewel ze een onbekende toekomst tegemoet gaat - misschien wel één van verandering, verlies en ongekende tegenspoed is ze doelgericht, niet angstig. Sterker nog, als ze naar de onbekende (en oncontroleerbare) dagen kijkt die voor haar liggen, lacht ze.
Hoe kunnen we de komende dag toelachen?
Wat moeten we denken van dit lachen? Heeft deze vrouw de kunst van positief denken onder de knie? Kijkt ze naïef door een roze bril en stelt ze zich voor dat de dagen die voor haar liggen probleemloos en vol van gemak zullen zijn? Helemaal niet.
Zoals een commentator het uitdrukt: "Deze vrouw heeft haar problemen goed ingeschat. Ze is niet bevreesd voor de toekomst (v. 21), maar ze vreest de Heere God! Net als de Godvrezende man in Psalm 112:7 is deze vrouw "niet bang voor een kwaad gerucht; [haar] hart is standvastig, vertrouwend op de HEERE".
De lach van deze vrouw vloeit voort uit een standvastig vertrouwen op de Heere. Met andere woorden, haar lach vloeit voort uit een gezond inzicht in wie haar God is en een dagelijks leven waaruit blijkt dat zij niet alleen de waarheid begrijpt, maar deze ook gelooft en in het licht ervan leeft.
Terwijl ik naar het komende jaar kijk en me afvraag welke beproevingen en veranderingen het zal brengen, daagt deze vrouw me enorm uit om een Godvrezende lach naar de toekomst te hebben. Als vrouwen zijn we vaak geneigd tot angstige gedachten en dagen vol zorgen, of we nu denken aan een oplopende stapel wasgoed of een pijnlijke medische diagnose. Emoties en gevoelens gaan snel overheersen en voor we het weten zijn de waarheden waarop we zouden moeten staan, vervangen door de wankele grond van "wat als."
Verander ‘wat als’ in ‘zelfs als’
De vrouw die lacht om de dagen die komen gaan, leeft echter geen leven dat bepaald wordt door de angstige vraag: "Wat als?" In plaats daarvan benadert ze het onbekende rustig en vol vertrouwen met de woorden: "Zelfs als."
"Zelfs als deze of gene beproeving komt, ken ik het karakter van mijn God en weet ik dat Hij niet verandert."
"Zelfs als ik het nieuws ontvang dat ik vrees, weet ik dat ik met Christus verenigd ben en dat niets mij van Zijn liefde kan scheiden."
Hoe is zij in staat om op deze manier te spreken? In plaats van haar gevoelens en emoties haar perspectief op de toekomst te laten beheersen, zorgt de vreze des Heren ervoor dat haar perspectief wordt gevormd door de vraag: "Wie is God in deze omstandigheid?" die dan wordt gevolgd door de vraag: "Wie ben ik in deze omstandigheid?" Met de lendenen van haar verstand omgord (1 Petrus 1:13), keert zij dan haar gedachten naar Gods Woord en antwoordt naar waarheid in het licht van wat zij weet dat waar is over God en zichzelf, zelfs als die waarheden soms moeilijk te aanvaarden zijn.
Als wij vrouwen willen zijn die de komende dag willen toelachen, laten we het dan ons doel maken om in het komende jaar onze dagen niet door te brengen met ons af te vragen wat er zou kunnen gebeuren; laten we onze dagen liever doorbrengen met steeds meer overtuigd te raken van wat is - het onveranderlijke karakter van God, de glorierijke realiteit van wat we in Zijn Zoon hebben en de onvergankelijke belofte dat Hij ons op een dag naar ons eeuwige thuis zal brengen.