راحاب و ریسمان قرمز رهایی (بخش 4)

نازی: راحاب، این شخصیتِ کتاب­مقدس، با برداشتنِ قدمی کوچک نکتۀ پُر اهمیتی را با ما در میان می­گذارد.

سابرینا: ایمانِ او، او را واداشت تا اطاعت کند. ایمانِ راحاب ثمر داشت. و ثمرۀ ایمانِ او اطاعت بود. اطاعتِ راحاب کامل و دقیق بود، حتی در عملی به ظاهر بی­اهمیت مثل آویزان کردن یک ریسمانِ قرمز در بیرونِ پنجره­ای کوچک!

نازی: با سلام به شما عزیزان، امروز هم با برنامه­ای دیگر از پادکست دل­هایمان احیا کُن با صدای سابرینا اصلان در خدمت شما عزیزانِ شنونده هستیم.

آیا تا به حال این فکر به ذهن شما خطور کرده که ممکن نیست خدا مرا دوست داشته باشد؟ اگر بله، حتماً به این برنامه گوش دهید. امروز در ادامۀ مطالعۀ زندگی راحاب خواهیم دید که برای همۀ ما، علیرغم گذشتۀ گناه­آلودمان، امید هست.

سابرینا: داستان راحاب داستانی عجیب و دوست داشتنی است. چون زندگی او تصویرِ زیبایی از خدای رهایی دهنده را برای ما به تصویر می­کشد. در داستانِ راحاب، تصویرِ کارِ نجات‌بخشِ مسیح به وضوح قابل مشاهده است. او که به زمین آمد تا گناهکاران را بیابد و نجات دهد. این نکته را ما امروز در مطالعۀ داستان راحاب خواهیم دید.

اگر کتاب­مقدس­های خود را به همراه داشته باشید، از شما دعوت می­کنم که به کتاب یوشع فصل دوم مراجعه کنید.

در این فصل از کتاب یوشع به داستان زنی به نام راحاب برمی‌خوریم که زنی فاحشه بود ولی بذرِ ایمانِ به خدای حقیقی در قلبِ او کاشته شده بود. او چیزهایی در بارۀ عظمتِ یهوه خدای اسرائیلیان شنیده بود. او شنیده بود که این خدا، زنده و بسیار قدرتمند است ولی با این وجود اطلاعاتش بسیار کم و مختصر بود. اما همان شنیده­های مختصر در او ایمانی حقیقی ایجاد کرده بود.

راحاب به دو جاسوسی که از سرزمین اسرائیل آمده بودند ایمانِ خود را اعتراف می­کند و می­گوید که در مورد خدای شما شنیده­ام و ایمان دارم که خدای حقیقی است. راحاب معتقد است که خدایانی را که سال‌ها در سرزمین کنعان می­پرستیده است دروغین هستند. بدین ترتیب، راحاب در حالی که می­دانست خدا کنعانیان را به خاطر گناهان کراهت­آورشان مورد داوری قرار خواهد داد، از آن دو جاسوس می­خواهد که از او و خانواده‌اش محافظت کنند و آنها را از نابودی و هلاکت نجات دهند.

حالا بیایید دوباره به آیات ۱۲ و ۱۳ مراجعه کنیم:

«پس اکنون به نام خداوند قسم بخورید تا همانطور که من به شما با مهربانی رفتار کردک، شما هم با فامیل من به خوبی رفتار کنید و نشانه­ای به من دهید که پدر، مادر، برادران، خواهران من و خانوادۀ ایشان را از بین نبرید بلکه از مرگ نجات بدهید." (آیات 12-13 ترجمۀ مُژده)

براساس این آیات، راحاب از آنها التماس رحمت می­کند. راحاب می­داند که شایستگی این درخواست را ندارد ولی از آنجایی که می­داند هیچ امید دیگری برای او وجود ندارد، به خود جرأت می­دهد تا از آنها التماسِ رحمت کند. او در واقع از خدای اسرائیل یعنی یهوه این درخواست را دارد. چرا؟ چون این دو مردِ جاسوس نمایندۀ او هستند. راحاب از آنها می­خواهد که سوگند بخورند و قول بدهند که با او و خانواده‌اش با رحمت و شفقت برخورد کنند و از جانِ آنها محافظت کنند. در آیه ۱۴ آنها سوگند می­خورند و قول می­دهند که از او و خانواده­اش محافظت کنند. این آیه می­گوید: «اگر به آنچه می­گوییم عمل نکنیم، خدا ما را بکُشد. اگر تو از نقشۀ ما چیزی به کسی نگویی، قول می­دهیم وقتی خداوند این سرزمین را به ما داد، با شما با لطف و مهربانی رفتار کنیم.» آنها بعداً برای اجرای این سوگند سه تا شرط قرار می­دهند.

آیۀ ۱۷ می­گوید: «گفتند ما به وعده­ای که به تو داده­ایم عمل خواهیم کرد. وقتی ما وارد سرزمین شما شدیم، این ریسمانِ قرمز را به پنجره­ای که ما را از آن به پایین فرستادی ببند.» سپس شرط دوم در آیات 18-19 ادامه می­دهد: «آنگاه تو باید پدر، مادر، برادران، خواهران و تمام خانوادۀ پدرت را در خانه­ات جمع کنی. هر کسی که از خانۀ تو خارج شده، به کوچه برود، خونش به گردن خودش می­باشد و گناهِ ما نخواهد بود. اما اگر به کسی که در خانۀ تو باشد، صدمه­ای برسد، ما مسئول خواهیم بود.»

و شرط سوم در آیۀ 20 مطرح می­شود: «اگر تو از نقشۀ ما به کسی اطلاع بدهی، آنگاه ما مجبور نخواهیم بود به وعدۀ خود که به تو داده­ایم، عمل کنیم.»

پس این سه شرط به این ترتیب بودند که اول او می­بایستی ریسمان قرمزی را به پنجرۀ خودش می‌بست. دومین شرط این بود که همۀ خانوادۀ خودش را در خانه‌اش گرد می‌آورد. و سومین شرط این بود که در بارۀ این چیزها به هیچکس چیزی نگوید.

در آیه ۲۱ راحاب پاسخ می­دهد: «... چنان باشد که گفتید ....» ترجمۀ دیگر کتاب­مقدس میگوید «راحاب قبول کرد.» حتی پاسخی که می‌دهد از روی ایمان است و او سخنان آنها را جدی می‌گیرد.

این آیه ادامه می‌دهد: «و آنها را روانه نمود. وقتی آنها رفتند او ریسمان قرمز را به پنجره بست.»

پس از آنکه جاسوسان خانه را ترک کردند، او چه کرد؟ اولین شرط را بلافاصله انجام داد. راحاب هیچ تأخیری از خود نشان نمی­دهد. او فوراً آنچه را که از او خواسته شده بود انجام می­دهد. راحاب کاملاً از اضطراری بودن و فوریت قضیه آگاهی داشت. او می­دانست این دو جاسوس به نمایندگی از طرفِ خدای زندۀ حقیقی سخن می­گویند. آنها در واقع کلام خدا را به او بازگو می‌کردند. و اگر این خدا می­گوید که باید این طناب قرمز را بر پنجره­اش ببندد، پس او باید اطاعت کند. برای همین، او فوراً اطاعت کرد و طناب قرمز را بر پنجره بست.

در قلب راحاب یک سری رویدادهایِ پیش­رونده در حال اتفاق افتادن بود. او اول متوجه شد که در مخمصه­ای گرفتار شده. او در واقع با نیاز شدید و مُبرمِ خودش رو به رو شد. راحاب متعلق به شهری بود که به زودی قرار بود نابود شود. او یکی از گناهکارانی بود که حقِ آنها داوری و هلاکت بود. و حالا کاملاً به جدّی بودن این موضوع واقف است و شدیداً خود را نیازمند رحمت خدا می­بیند. در مرحلۀ دوم، راحاب فهمید که کاملاً فاقد قدرتِ نجات و رهایی خودش از این مخمصه است. او در صحبت با این مردان به آنها نمی­گوید "من کارهائی می­کنم تا بتوانم از این وضعیت خلاص شوم ... در نهایت با تلاش های خودم، خودم و خانواده­ام را نجات می­دهم!" نه! او می­دانست که برای نجات از هلاکت چقدر مستاصل و درمانده است. راحاب می­دانست که هیچ راهی وجود نداشت خودش را نجات دهد. ولی در عین حال، می­دانست که راهی برای نجات او وجود دارد، و آن این است که به خدای زندۀ حقیقی یعنی یهوه پناه ببرد. یهوه صورتِ عهد عتیقی عیسای مسیح خداوند است که در هیچکس به غیر از او نجات نیست. در عهد جدید پطرس می‌گوید «در هیچ کس به غیر از او نجات نیست.» راحاب از این خدا طلبِ رحمت و شفقت می‌کند. راحاب می­دانست که یهوه تنها صخره‌ای است که می‌تواند به او امید ببندد و در او پناه ببرد.

و در مرحلۀ سوم، راحاب با اطاعت خودش نشان می­دهد که ایمانش واقعی است. در مقابلِ او سه شرط قرار داده شده بود. او فوراً از شرط اول که بستنِ طنابِ قرمز به پنجره­اش بود اطاعت کرد. او با این کار ایمان خود را اعلام کرد. او باور داشت که اگر طناب قرمز را بر پنجره خانه­اش که بر روی دیوار شهر بود ببندد، نجات خواهد یافت. از آنجا که خانۀ او بر دیوار شهر بنا شده بود، هر کس در بدوِ ورود به شهر، آن طنابِ سرخ رنگ را می­توانست ببیند.

اما چرا طنابِ قرمز؟ این طنابِ قرمز سمبل چند چیز بود. اول از همه، این طناب نشانه شرم و روحیۀ تقصیری بود که این زن از گذشته خود داشت. طنابی که نشانۀ زندگی گناه­آلوده او بود. اگر به اشعیا فصل اول مراجعه کنیم، در آیه ۱۸ می­بینیم که می­گوید: «خداوند می­گوید بیایید تا در برابر یکدیگر حُجّت آوریم ... اگر گناهان شما چون ارغوان سُرخ باشد، همچون برف سفید خواهد شد و اگرچه همچون قرمز، سرخ باشد مانند پشم خواهد شد.» ولی چرا خدا گناه را به چیزی قرمز یا سرخ تشبیه می­کند؟ در همان باب خداوند ادامه می‌دهد که دستان شما مملو از خون است. در واقع یک شخص گناهکار به یک شخص مجرم تشبیه شده است که قتل کرده باشد و دستانش آلوده به خون باشد. شخصی که زندگی­اش فریاد می‌زند که تقصیرکار است. رنگ قرمز نشانه­ای است از گناهانی که دستهای انسان­ها به آنها آغشته است.

مدتی پیش با زنی صحبت می­کردم که در سن ۱۹ سالگی بچۀ خود را سقط کرده بود. سال­ها بعد متوجه این واقعیت شده بود که او با این عمل در واقع بچۀ خود را کشته و یا یک قاتل است. او اعتراف می‌کرد که سال­ها دست­های من به خون آغشته بود. تنها رحمت و فیض خدا توانست این گناه را ببخشد، مرا پاک کند و نجات دهد. گناه و احساس تقصیر و شرم مانند خونی که دست‌های او به آن آغشته بود او را آزار می­داد.

شاید شما بگویید: من مرتکب این چنین گناهانی نشده­ام. من هیچگاه بچۀ خودم را سقط نکرده­ام. ولی کلام خدا می‌گوید که همۀ ما گناهکاریم. دستهای همۀ ما آغشته به خون است. پنطیوس پیلاطس یکی از حاکمینی بود که عیسای مسیح را محاکمه کرد. او معتقد بود که مسیح مرتکب گناهی نشده است و مستحق مصلوب شدن نیست. اما در حالی که مردم فریاد می­زدند: «مصلوبش کُن، مصلوبش کُن» پیلاطس در ظرف آبی دست­های خود را در مقابل مردم شُست و گفت «من از خونِ این مرد بَرّی هستم. خود دانید.» و مردم همه در پاسخ می‌گویند: «خونِ او بر گردنِ ما و فرزندان ما باد.» کلامِ خدا می‌گوید: «همه گناه کرده­اند.» دست­های همه به خون آغشته است. زندگی همۀ انسان­ها مثل ارغوان سرخ و مثل خون قرمز است.

راحاب نمونه­ای بود از اینکه وقتی طناب قرمز را بر پنجره­اش بست، اعلام کرد که گناهکار است و زندگی گناه­آلودِ او برای او شرم و احساس تقصیر به جا گذاشته بود. او با بستن طناب قرمز این حقیقت را اعلام می­کرد که گناهکاری است پُر از شرم و احساس تقصیر.

حالا در نظر بگیرید که مردم از کنار خانه­اش ردّ می­شدند و به خانۀ او اشاره می‌کردند که طنابی قرمز بر پنجرۀ خود بسته بود. شاید بسیاری او را مسخره می­کردند و برخی سرِ خود را می­جنبانیدند. او با بستن طناب قرمز نشان می‌دهد که گناهکاری است که نیاز به نجات دارد.

هنگامی که یک گناهکار محبت و قدرت نجات دهندگی خدا را می­چشد، به مرحله­ای می­رسد که خود تشخیص می­دهد که گناهکار است. و در آنجاست که دیگر ترسی ندارد که دیگران به گناهِ او پی ببرند. او می‌داند که چیزی ندارد پنهان کند و دیگر، سعی در پوشاندن و یا وانمود کردن ندارد. راحاب آدمِ مذهبی­ای نیست که معتقد باشد من اصلاً به نجات مسیح احتیاج ندارم. نه! او حاضر است که طنابِ قرمز را بلافاصله آویزان کند چون می­داند که تنها راهِ رهایی او، آویزان کردن این ریسمان سرخ از پنجره­اش است.

این طنابِ قرمز سمبُلِ گناهان او و در عین حال شرم و تقصیرِ حاصل از آن بود. ولی حالا می­دانست که برای دریافت رحمتِ خدا لازم نیست که گناه و شرم و تقصیرِ خود را بپوشاند و وانمود کند که از وضعیت خوبی برخوردار است. او در واقع با آویزان کردن این طناب به دیگران و به خدا اعلام می‌کرد که گناهکاری است پُر از شرم و تقصیر و پشیمانی. راحاب در عین حالی که می­دانست یهوه خدایی است که گناه را مجازات می‌کند و گناهکار را مورد داوریِ خود قرار می­دهد، این را هم می­دانست که او خدای رحمت و فیض است. و به همین خاطر، تنها او می­توانست گناهان راحاب و شرم و تقصیر حاصل از گناهِ او را بپوشاند و محو کند. او می­دانست که علی‌رغم زندگی گناه­آلودِ گذشته­اش، در یهوه برای او امیدِ نجات هست.

جاسوسان به او نمی‌گویند که خوب ما می‌توانستیم تو را نجات دهیم ولی این در صورتی ممکن بود که تو حداقل یک فاحشه نبودی. نه! طناب قرمز در واقع نشانه­ای از زندگیِ گناه­آلود او بود. این ریسمانِ قرمز نشانه­ای از دست­های آغشته به خونِ او بود.

راحاب مثل پیلاطوس، با شستن دست­های خودش، خود را مبری اعلام نکرد. بر عکس، او با آویزان کردن این طناب اعلام کرد که گناهکاری است که دست­هایش به خون آغشته است و هیچ آبی نمی­تواند او را مبری کند.

آیا این تصویری از زندگی من و شما نیست؟ ولی اگر شما خود را غرقِ شرم و تقصیر گناهانِ گذشتۀ خود می­بینید، کلام خدا نشان می­دهد که این رنگِ قرمز تنها نشانه­ای از گناه و شرم و تقصیرِ غیر قابل پوشش نیست. این رنگ قرمز برای راحاب نشانه­ای از یک واقعیت مهم و حیاتی دیگر هم بود.

جاسوسان به راحاب و خانواده­اش گفتند که در هنگامِ آمدنِ داوریِ خدا باید همه درون خانه جمع شده باشند و طنابِ قرمز را از بیرون پنجره آویزان کرده باشند. این موضوع چقدر به واقعه­ای که چهل سال پیش برای خود اسرائیلیان اتفاق افتاد شباهت دارد! واقعه­ای مهم در تاریخ اسرائیلیان! واقعه­ای که در شبی فراموش نشدنی به وقوع پیوست. این دو جاسوس شاید ۴۰ سال پیش در آن شب هنوز به دنیا نیامده بودند ولی قطعاً این داستان را بارها و بارها از والدین خود شنیده بودند.

این واقعه در کتاب خروج فصل دوازدهم نوشته شده است. خدا در آن شب می­خواست که قوم خودش را از بردگیِ اسارتِ وحشتناکِ فرعون و مصریان رهایی بدهد. خدا به آنها دستور می­دهد که هر خانواده برّه­ای بی لک و بی عیب برای خود تهیه کنند و در چهاردهمین روز ماه، آن را در وقت عصر، قربانی کنند و مقداری از خون آن را بردارند و بر تیرهای عمودی دو طرف در و سر در خانه­هایشان بزنند، همان خانه­هایی که قرار بود آن شب آن خانواده [در آن شب] گوشت این قربانی را برای شام صرف کنند (آیۀ ۷ ).

خدا به آنها اطلاع می‌دهد که «در آن شب من از مصر عبور می­کنم و تمام نخست­زاده­های مصری چه انسان و چه حیوان همه را می­کُشم. من خداوند هستم و بر تمام خدایان مصر داوری خواهم کرد. خونی که بر دو طرف چهارچوب و بر سر در خانۀ شما پاشیده شده است، نشانه­ای است از این که شما در آنجا زندگی می­کنید. چون آن نشانه را ببینم، از آنجا عبور می­کنم و وقتی که مصریان را هلاک می­کنم، به شما هیچ آسیبی نخواهد رسید.»

چه شباهت عظیمی بین این داستان و داستان راحاب! جاسوسان هم به راحاب گفتند «وقتی ما وارد سرزمین شما شدیم، این ریسمان قرمز را به پنجره­ای که ما را از آن به پایین فرستادی ببند. آنگاه تو باید پدر، مادر، برادران، خواهران و تمام خانواده­ات را در خانه جمع کنی. هر کسی که از خانۀ تو خارج شده به کوچه برود، خونش به گردن خودش می­باشد. ولی هر کس که در خانه مانده باشد، بخاطر وجودِ آن طناب قرمز بر آن خانه، او نجات پیدا خواهد کرد و ما از کنار آن خانه عبور خواهیم کرد و داوریِ خدا بر آن اجرا نخواهد شد.

آیا به نظر شما افراد قوم اسرائیل که خونِ برّه را بر سر درِ خانه­هایشان زدند، از مصریان مقدس­تر بودند که خدا آنها را نجات نداد؟ نه! دلیلِ اینکه نخست زادگان مصریان هلاک شدند، این بود که این خونِ قرمز بر سر در خانه­هایشان وجود نداشت. اسرائیلیان و مصریان همگی گناهکار بودند و همگی مستحق مجازات و داوری الاهی!

تنها فرقی که بین مصریان و اسرائیلیان وجود داشت، وجودِ خون برّه بر خانه­هایشان بود. وگرنه، آنها همگی محکوم به مرگ و هلاکت و داوری خدا بودند.

اگر به عهد جدید مراجعه کنیم، در رومیان 6: 23 به این مطلب برمیخوریم. پولس رسول در این قسمت خاطرنشان می­کند «مُزدِ گناه مُوت است.» بنابراین، در همۀ خانه­ها باید مرگی صورت می­گرفت چون همۀ آنها چه اسرائیلیان و چه مصریان گناهکار بودند. این مرگ می­بایستی بر نخست زادگان هر خانواده‌ای اِعمال می­شد تا مُجازاتِ گناه اجرا شود. خدا به اسرائیلیان گفت که اگر برّه­ای بی­عیب کُشته شود، آن به جای نخست­زادۀ آن خانواده محسوب خواهد شد. مُزدِ گناه موت است. بنابراین در خانواده­های مصری نخست زادگان­شان مُردند ولی در خانواده­های قوم خدا یک برّه بی­عیب مُرد. این افراد برای نشان دادن این موضوع باید خون آن برّه را بر سر در خانه­های­شان می­زدند و به این صورت از مرگ نجات می­یافتند.

در رابطه با راحاب، هر یک از افراد خانواده که داخل آن خانه بودند نجات یافتند. کدام خانه؟ خانه­ای که ریسمان قرمز بر بیرون پنجرۀ آن آویزان شده بود. اگر آنها از آن خانه خارج می­شدند، از عهد و قولی که خدا برای نجات آنها داده بود بی­نصیب می­ماندند.

راحاب به جاسوسان اعتراف ایمان کرده بود. ولی اگر ایمانِ خود را در عمل با آویزان کردن آن ریسمان قرمز نشان نمی­داد، از نجاتِ خدا بی­نصیب می­ماند. نجات و رهایی او بسته به آن ریسمان قرمز بود و بس.

این ریسمان قرمز از بیرون قابل مشاهده بود و آویزان کردن آن در واقع به معنی اعتراف ایمان به یهوه در مقابل عموم بود. این ریسمان قرمز از شواهد قابل رؤیت ایمان جدیدی بود که در درون قلب راحاب به وجود آمده بود.

ایمان راحاب، او را واداشت تا اطاعت کند. ایمانِ او ثمر داشت و ثمرۀ ایمانِ او، اطاعت او بود. اطاعتِ او کامل و دقیق بود، حتی در عملی به ظاهر بی­اهمیت مثل آویزان کردن یک ریسمان قرمز در خارج از پنجره! در واقع دلیل اینکه این چنین اطاعت کرد این بود که ایمانِ او واقعی، خالص و ناب بود.

وقتی که به اصلِ این داستان رجوع می‌کنیم، این سؤال مطرح می‌شود که چطور می‌شود یک ریسمان قرمز ساده بتواند این چنین نجات و رهایی عظیمی را برای شخص تضمین کند؟ آن دیوارهای بلند و ضخیم وقتی فرو می‌افتادند، با سقوطِ وحشتناکِ خود همه چیز و همه کس را در زیر خود له و لورده می‌کردند و به نابودی می­کشاندند. حالا چطور ممکن بود که در این گیر و دار، یک ریسمان قرمزِ نحیف بعضی را رهایی دهد؟ ولی همین ریسمان قرمز راحاب و خانواده­اش را از آن هلاکت هولناک رهایی داد.

و این قدرتِ بی نظیر و باور نکردنی خون برّۀ خداست که بر صلیب جلجتا بخاطرِ نجات من و شما از هلاکت جاری شد.

داستانی که مثل آن ریسمان قرمز راحاب با منطق انسانی جور در نمی­آید. اما خدا قرار داد تا همین خون، یعنی خون عیسای مسیح ضامن نجات من و شما از هلاکت ابدی باشد.

برای همین پولس می‌گوید «ذکر صلیب مسیح و خونی که مسیح بر روی جلجتا برای نجات ما ریخت، برای هالکان حماقت است ولی برای ما که ناجیان هستیم قوت خداست.» این چیزی بود که راحاب شاهد اتفاق افتادن آن در زندگی­اش شد. بله، این قول خداست که اگر ما می‌خواهیم از هلاکت ابدیِ حاصلِ از گناهانمان نجات پیدا کنیم، تنها راه، پناه بُردن به ریسمان قرمزِ خون مسیح است که بر جلجتا برای من و شما جاری شد.

از تو، خواهر عزیز، امروز دعوت می­کنیم که این خون پُر بها را بر سر در زندگیت بزنی ... این ریسمان قرمز رهایی را بر پنجرۀ زندگیت آویزان کنی ... به خونِ برّۀ خدا، عیسای مسیح، پناه ببری تا وقتی که حتی همۀ دنیای اطرافت سقوط کند و به هلاکت ابدی ملحق شود، تویی که خود را در خون مسیح شستشو داده­ای، از غضب الاهی و هلاکت در امان بمانی.

برای تو خواهر عزیزی که در قرمزیِ تقصیر و شرم گناهت هنوز به سر می­بری، تویی که در زیر بارِ گناه و تقصیر و شرم داری خورد می­شوی، تویی که ریسمان قرمز برایت فقط بیان­گر دست­های آغشته به گناه توست، مسیح ریسمان قرمز رهایی را برای تو مهیا کرده ... آن را بر پنجره زندگی­ات آویزان کن .... ریسمانِ قرمزی که نشانۀ خون مسیح است.

ریسمان قرمزی که نه فقط از گناهان گذشتۀ تو صحبت می­کند، بلکه یاد آورندۀ خون پر بهایی است که برای تو و شخص تو ریخته شد تا تو را برای همیشه از اسارت گناه و هلاکت ابدی رهایی دهد.

تو خواهر عزیز ممکن است بگویی: «ولی چگونه رهایی پیدا کنم؟ چگونه نجات یابم؟ چگونه به این ریسمان قرمز رهایی دست­یابی داشته باشم؟» به مسیح پناه ببر و با ایمان دعا کن و به او بگو:

«خداوندا، من ایمان می­آورم. ایمان می­آورم که تو مسیح، برّۀ خدا، آمدی تا مرا نجات بخشی. می­دانم تلاش­های انسانی و اعمال خوبم نمی­توانند مرا از هلاکت ابدی نجات دهند بلکه تو و تنها تو عیسای خداوند قادری که مرا رهایی بدهی. پس این خون پُر بها را بر سر درِ زندگی­ام میزنم. و این ریسمان قرمز را بر پنجرۀ زندگی­ام آویزان می­کنم تا به همه اعلام کنم که به تو پناه بُرده­ام ... تویی که با خونِ قرمز خود، قرمزیِ تقصیر و شرم گناهانم را برداشتی و امروز به خاطر خون تو، مرا از برف سفیدتر کرده­ای. پدر، تو را شکر می­کنم که به خاطرِ خونِ مسیح از روی زندگی­ام عبور کردی و به جای هلاکت، مرا قرین بخشش گناهان و نجات ابدیِ خودت کردی. در نام مسیح، آمین.»

نازی: خدا رو شکر برای خون پُر بهای برّۀ خدا. خونی که ما را نجات می­دهد، پاک می­کند و از هلاکت هولناک ابدی رهایی می­دهد.

از شما دعوت می‌کنیم که در برنامه­های آتی راحاب و ریسمان قرمز رهایی با ما دوباره همراه شوید.

بسیاری از زنان، با وجودِ ایمان آوردن به مسیح، از بخششِ خدا لذت نمی­برند چون معتقدند که گناه آنها آنقدر بزرگ است که ممکن نیست خدا آن را ببخشد.

در برنامۀ آینده به این موضوع و راه حل­های لازم در ارتباط با آن خواهیم پرداخت. تا برنامۀ آینده شما را به دست­های خدای رهایی دهنده می­سپاریم.

آنچه در این برنامه­ها خدمت شما شنوندگان گرامی ارائه می­شود، تعالیم نانسی دیماس وُلگِموت، با صدای فارسی سابرینا اصلان است که به سمع شما می­رسد. ترجمه و تهیۀ این برنامه­­ها حاصل همکاری دو مؤسسۀ «دل­هایمان احیا کُن» و «راستی» می­باشد.

برای شنیدن و یا بارگذاری سایر برنامه­ها می­توانید به بخش فارسی تارنماهای

www.reviveourhearts.com

www.factministries.org

www.راستی.com

مراجعه کنید. لطفاً کلمۀ «راستی» را به حروف فارسی بنویسید.

*Offers available only during the broadcast of the podcast season.