راحاب و ریسمان قرمز رهایی (بخش 6)

ل­نازی: در برنامه امروز خواهیم دید که داستان زندگی فاحشه­ای به نام راحاب داستانی است که به همۀ ما امید می‌دهد.

سابرینا: امروزه، ما در دنیایی زندگی می­کنیم که بسیاری بر ضد خدای زندۀ حقیقی یعنی عیسای مسیح ایستاده­اند. اما کلام خدا می­گوید که روزی این دنیا تحت داوری قرار خواهد گرفت. اما دو هزار سال پیش خدا به صورت عیسای مسیح بر زمین ظاهر شد تا با این دنیای سقوط کردۀ گناهکار ملاقات کند. درست مثل دو جاسوسی که با راحابِ فاحشه، این زنِ گناهکار، ملاقات کردند. او به دنبال ماست تا به ما بگوید چگونه از این داوریِ مهلک و وحشتناک نجات پیدا کنیم.

نازی: شنوندگان عزیز، امروز با برنامه­ای دیگر از پادکست «دل­هایمان احیا کُن» با صدای سابرینا اصلان در خدمت شما هستیم. 

همانطور که می­دانید، تا به حال با سری برنامه‌هایی تحت عنوان راحابو ریسمان قرمز رهایی با شما همراه بوده­ایم. در مطالعۀ امروز خواهیم دید که اگر خدا به فاحشه­ای به اسم راحاب فرصت نجات و رهایی داد، پس او می­خواهد این هدیه را به من و شما نیز عطا کند. اگر تا به حال موفق به شنیدن برنامه­های قبلی نشده­اید، از شما دعوت می­کنیم که به بخش فارسی تارنماهای «دل­هایمان احیا کُن» و «راستی» مراجعه کنید و پادکست­های ما را در آنجا دنبال کنید. آدرس­های اینترنتی مورد نیاز شما در انتهای درس در اختیار شما قرار خواهند گرفت. در اینجا از شما دعوت می‌کنیم که به برنامۀ امروز توجه کنید.

سابرینا: امروز به انتهای فصل دوم کتاب یوشع نزدیک می­شویم. اگر به یاد داشته باشید، راحاب از دو جاسوسی که به عنوان نمایندگان یهوه خدای زندۀ حقیقی وارد راحاب شده بودند تقاضای رحم و شفقت می‌کند و به آنها می­گوید: «می­دانم که خداوند این سرزمین را به شما داده است. ولی هنگامی که خدا این شهر را مورد داوری قرار دهد، از شما التماس می­کنم که مرا و خانواده‌ام را نجات دهید.» و جاسوسان پاسخ می­دهند که بله به تو قول می­دهیم و سوگند می­خوریم که تو را نجات خواهیم داد. اما، تو باید این طناب قرمز رنگ را بر پنجرۀ خانه­ات از بیرون آویزان کنی تا ما با دیدن آن، تو و خانواده­ات را از مرگ و هلاکت حتمی نجات دهیم. (به آیات ۱ تا ۲۱ مراجعه کنید)

سپس آیه ۲۲ میگوید: «آنان آنجا را ترک کرده به کوهستان رفتند و سه روز در آنجا ماندند تا تعقیب کنندگان به اریحا بازگشتند. تعقیب کنندگان تمامی طول راه را جستجو کردند، اما چیزی نیافتند. آنگاه آن دو مرد بازگشتند. آنها از کوهستان فرود آمده، از معبرِ رود گذشتند و نزد یوشع پسر نون رسیده، او را از هر آنچه برای آنها رخ داده بود آگاه ساختند.» (ترجمه هزاره نو)

آنها قطعاً در بازگشت خود، این داستان را با یوشع و بقیۀ قوم در میان گذاشتند که ما در این شهر با زنی ملاقات کردیم که ایمان­دار بود. در واقع خدا در قلبش ایمان قرار داده بود. آنها همۀ داستان را می­گویند و در آیۀ ۲۴ خطاب به یوشع، با اطمینانِ خاطر اعلام میکنند که: «به راستی خداوند تمامی این سرزمین را به دست ما داده است. بعلاوه، همۀ ساکنان آن زمین از حضور ما گداخته شده­اند و دل­هایشان به لرزه در آمده­اند.»

ولی آنها این حقایق را از کجا می­دانستند؟ آنها از کجا می­دانستند که همۀ ساکنان زمین از آنها ترسان و وحشت­زده هستند؟ چون راحاب به آنها گفته بود.

حالا بیایید برگردیم دوباره به اریحا. راحاب در آنجا الان چه کار می­کند؟ کلام خدا دقیقاً به ما نمی‌گوید که به محض بازگشت دو جاسوس راحاب در اریحا مشغول انجام چه کاری بود! ولی قطعاً می­دانیم که او دو کار را حتماً انجام داد.

اول از همه، او با خانوادۀ خود همه چیز را در میان می‌گذارد. چون بعدها می­بینیم وقتی که اسرائیلیان برای تصرف اریحا وارد آن می­شوند، همۀ خانوادۀ او (راحاب) در خانه گرد آمده بودند. کلام خدا صریحاً در بارۀ پدر، مادر، برادران، خواهران، و همۀ متعلقات آنها صحبت می­کند. دقیقاً نمی‌دانیم آیا خواهر زاده­ها و برادر زاده­ها و سایر اقوام هم جزو آنها بوده­اند یا نه! ولی ظاهر قضیه نشان می­دهد که عده‌ای در آن خانه جمع شده بودند.

مسلماً در حالت عمومی، همۀ این افراد با او در زیر یک سقف زندگی نمی­کردند. او حتماً به نزد آنها رفته و آنان را از همه جریان مطلع کرده بود. راحاب به آنها گفته بود که داوری خدا قریب‌الوقوع است و خبر خوش این است که اگر آنها وارد خانۀ او شوند، نجات خواهند یافت، خانه­ای که به آن ریسمان قرمزی بسته شده بود ... ریسمانی که راحاب ایمان داشت ریسمانِ قرمز رهایی است.

ما دقیقاً اطلاع نداریم که آیا او در متقاعد کردن خانوادۀ خود با مشکلی برخورده است یا نه! نمی‌دانیم که آنها در باور کردن این موضوع چه واکنشی (عکس­العملی) نشان داده­اند! آیا او را مسخره کرده­اند؟ با او بحث و مجادله کرده‌اند؟ ولی به هر حال موضوع اصلی این است که آنها نیز مثل راحاب می بایستی موضوع را جدی بگیرند و با ایمان و اعتماد به آن خانه وارد شوند، خانه­ای که ریسمان قرمز نجات و رهایی به آن بسته شده بود.

دومین کاری که راحاب قطعاً انجام داده است این بوده که او منتظر مانده است. او اول ریسمان قرمز را می­بندد. بعد سعی می‌کند همه خانواده­اش را از این موضوع مطلع کند و حالا طناب قرمز را بسته و در حال انتظار است.

او دقیقاً نمی­داند که تا کِی باید صبر کند. او خبر ندارد که اسرائیلیان کِی خواهند آمد. او اصلاً نمی­داند که در آن طرف رود اردن یعنی جایی که اسرائیلیان اردو زده بودند چه خبر است! راحاب فقط می­داند که او به همراه خانواده­اش باید با ایمان صبر کنند. آنها حتی جرأت نمی­کنند که خانه را ترک کنند چون دو جاسوس به آنها گفته بودند که «اگر کسی از در خانه­ات به کوچه بیرون ‌رود، خونش بر گردن خودش خواهد بود و ما مُبرّا خواهیم بود.» بنابراین، راحاب می­بایستی برای آمدن اسرائیلیان آماده می­بود، اگرچه نمی­دانست که آنها کِی خواهند آمد!

ما وقتی به داستان اریحا و دیوارهای آن می‌پردازیم، معمولاً همه چیز را از دید یوشع و فرزندان اسرائیل در نظر می­گیریم. اما بیایید امروز خود را جای راحاب بگذاریم و همه چیز را از زاویۀ دیدِ او نگاه کنیم.

به این منظور از شما دعوت می­کنم که به یوشع فصل ۶ مراجعه کنید.

آیه اول می­گوید: «شهر اریحا به سبب بنی اسرائیل کاملاً بسته بود و هیچکس به آن رفت و آمد نمی­کرد.»

ظاهراً با اینکه هنوز دشمن اصلاً ظاهر نشده است، دروازه های شهر اریحا کاملاً بسته شده­اند ... انگار که شهر محاصره شده باشد. این نشان می‌دهد که اگر چه دشمن هنوز حمله نکرده، ولی اهالی اریحا در وحشت و ترس در حال آماده­باش هستند. اریحا شهری بود که بر روی تپه بنا شده بود و دو دیوار بسیار ضخیم و مرتفع دور تا دور آن را محصور کرده بود. از لحاظ انسانی هیچ ارتشی قدرت حمله به این شهر را نداشت. امنیتِ این شهر تضمین شده بود.

باستان شناسان می­گویند که اریحا احتمالاً یک شهر بسیار قدیمی بوده است که تاریخ نشان می­دهد که بارها و بارها در مقابل حملات دشمنان ایستادگی کرده است. و این بار نیز انتظار می‌رفت که در مقابل این دشمنِ جدید نیز از خود مقاومت نشان دهد. اما این دفعه ترس و وحشت عظیمی بر آنها مستولی شده است و هیچکس جرأت نمی‌کند که به داخل و خارج شهر تردّد کند. در عین حال، همۀ راه­های ورود و خروج به این شهر نیز کاملاً بسته شده­اند.

ساکنان شهر اریحا در حساب و کتاب خودشان نمی­توانند بفهمند که چگونه اسرائیلیان بر آنها پیروزی حاصل خواهند کرد. ولی داستان­های پیروزمندانه­ای که در بارۀ آنها شنیده­اند، دل­های آنها را از ترس و وحشت پُر کرده است.

بالاخره روز موعود فرا می­رسد. شاید چند روز بعد از بازگشت جاسوسان؟! یک هفته؟! یا دو هفته؟! دقیقا نمی­دانیم! ولی بالآخره یک روز صبح زود راحاب صدایی می­شنود، صدای نواختن شیپورها. این شیپورها شوفار نام داشت که از شاخ قوچ ساخته می‌شد و صدای موسیقی دلنوازی نداشت. شوفار سازی­ است که صدای خشن و ناهنجاری دارد. و حال تصور کنید که ۷ عدد شوفار در حال نواختن هستند. حال می­توان تصور کرد که راحاب خانوادۀ خود را صدا می‌زند که بیایید بیایید از پنجره بیرون را نگاه کنید. اگر به یاد داشته باشید، خانۀ راحاب بر روی دیوار بنا شده بود و از درون پنجره­اش می­توانست به بیرون شهر نگاه کند. او اسرائیلیان را می‌دید، همان­هایی که شهر اریحا در انتظار آنها بود. آنها داشتند نزدیک می‌شدند و به دور دیوار بیرونی شهر که حدود 14 متر ارتفاع داشت و پنجرۀ راحاب بر روی آن قرار داشت در حال مانور دادن بودند. این مثل این بود که از پنجرۀ طبقۀ چهارم یا پنجم یک ساختمان به سربازانی که در پایین در حال رژه هستند نگاه کنی.

او احتمالاً ابتدا سربازان مسلح را می­بیند. سپس هفت مرد را می­بیند که همگی لباس مشابه­ای پوشیده­اند. آنها در واقع کاهنانی بودند که این شیپورها را می­نواختند. در پُشتِ سرِ آنها چهار مرد دیگر به چشم می‌خوردند که صندوقچه­ای را با چوب­هایی که در دو طرف آن وصل شده بود بر دوش خود حمل می­کردند. ما می‌دانیم که این جعبه، صندوقچۀ پیمان بود که نشانۀ حضور خدا بود. پُشتِ سر آنها نیز سربازِ محافظِ دیگری در حال گام برداشتن بود.

اما آنها در این رژه، کاری با اسلحۀ خود ندارند. هیچ حرفی نمی­زنند و کاملاً سکوت کرده­اند. تنها کاری که می‌کنند نواختن این شیپورهاست.

راحاب و بقیه در تعجب­اند که خدای اسرائیل چگونه می‌خواهد این شهر را به تصرف خود در آورد؟ شاید حتی افرادی که پایین رژه می‌رفتند هم متحیر بودند: "چگونه این شهر را تصاحب خواهیم کرد؟!" آنها با چشم خود آن دیوار­های مرتفع سنگی را می­دیدند و هزار و یک جور سؤال در ذهن آنها پیش می­آمد که "ما چگونه از پسِ اینها بر خواهیم آمد؟ خدا چگونه از ما محافظت خواهد کرد؟ خدا چگونه راحاب و خانواده­اش را نجات خواهد داد؟"

و اسرائیلیان ۶ روز به دور شهر رژه رفتند. ولی اهالی شهر اریحا در طول این ۶ روز از خود واکنشی نشان نداده بودند. چرا اهالی شهر اریحا تا به حال در طول این شش روز از بالا بر اسرائیلیان نیزه و سنگ پرتاب نکردند؟ از لحاظ انسانی، جوابی برای این موضوع وجود ندارد. ولی آنچه بر ما روشن است این است که خدا از قوم خودش محافظت کرده بود و اجازه نداده بود که اهالی اریحا هیچ حرکت حمله­­ای از خود نشان دهند. اریحا شهر بزرگی نبود. همۀ مساحت آن شاید چیزی حدود ۵ کیلومتر مربع، و جمعیت آن چیزی حدود ۱۲۰۰ نفر بود. از آنجایی که این شهر شمال و جنوب کنعان را به هم وصل می­کرد، احتمالاً هزار نفر هم به عنوان مسافر در آن ساکن بودند. بر حسب مساحت شهر، شاید حدود ۳۰ دقیقه طول می­کشید تا یک دور کامل به دور دیوار بیرونی شهر طواف کنند.

و حالا راحاب دچار چه نوساناتی در احساساتش می­شد؟ از یک طرف او می­دانست که به زودی همۀ افرادی که در شهر سال­ها با آنها بزرگ شده بود، تحتِ داوری خدا قرار خواهند گرفت. او می­دانست همۀ آنها خواهند مُرد چون به خدای حقیقی ایمان نداشتند. آنها هم مثل راحاب در بارۀ عظمتِ این خدا شنیده بودند. ولی او را رد کرده بودند. از طرفی راحاب برای خود و خانواده­اش خیلی خوشحال بود و دروناً به نجات خود اطمینان داشت و همۀ اینها باعث شعف و شادی بی­انتهای او بود. اما الان در حال حاضر نمی­دانست که چه اتفاقاتی دارد می‌افتد! او هر روز می­دید که گروه رژه روندگان شیپورها را می­نوازند، بدون اینکه چیزی بگویند در سکوت یک دور به دور شهر می­گردند، و بعد آنجا را ترک می­کنند و به اردوگاه خود باز می‌گردند. او ناامید و سرگردان، متحیر بود که این­ها چه می­کنند! تا به کِی این رژه­ها طول خواهد کشید؟ این دیگر چه مُدلِ تاکتیکِ جنگی است؟ او هر صبح بیدار می­شد، صدای شیپورها را می­شنید، و دوباره روز سوم، روز چهارم ... و همینطور این بازی ادامه داشت. به نظر شما، آیا حق نداشت شک و تردید به خود راه دهد؟ واقعاً نمی­دانیم که آیا او شک کرد یا نه؟! ولی این را می­دانیم که در اینچنین اوقاتِ بُهت و سرگردانی خدا دل­های ایمانداران خود را از فیض و اطمینان پُر می­کند.

تنها چیزی که راحاب می­توانست بر آن تکیه کند، سخنان و قول­هایی بود که دو جاسوس به او گفته بودند. آنها گفته بودند: «خدا این زمین را به ما داده و ما دوباره برخواهیم گشت.» آنها قول داده بودند که او و خانواده­اش را نجات خواهند داد.

امروزه، ما در دنیایی زندگی می­کنیم که بسیاری برضد خدای زندۀ حقیقی یعنی عیسای مسیح ایستاده­اند. اما کلام خدا می­گوید که روزی این دنیا تحت داوری قرار خواهد گرفت. اما دو هزار سال پیش خدا به صورت عیسای مسیح بر زمین ظاهر شد تا با این دنیای سقوط کردۀ گناهکار ملاقات کند. درست مثل دو جاسوسی که با راحابِ فاحشه، این زنِ گناهکار، ملاقات کردند. او به دنبال ماست تا به ما بگوید چگونه از این داوریِ مهلک و وحشتناک نجات پیدا کنیم. او مجازاتِ داوریِ ما را بر خودش گرفت. او جانِ خود را بر صلیب قربانی کرد و خون او ریخته شد تا مثلِ طناب قرمزِ راحاب ما را نجات بدهد.

کارِ مسیح بر روی صلیب برای این بود که فرصتی به ما داده شود تا در او پناه ببریم و از داوریِ آینده که در حال آمدن است رهایی پیدا کنیم. مسیح سپس به آسمان رفت. ولی او نیز مانند آن دو جاسوسی که راحاب را ترک کردند، به ما قول داده است که روزی باز خواهد گشت. جاسوسان به راحاب نگفتند که چه زمانی باز خواهند گشت. مسیح هم به ما نگفته است که چه زمانی برمی­گردد. اما او به ما قول داده است که باز خواهد آمد.

گاهی اوقات ما هم مانند راحاب منتظریم، ولی می­بینیم هیچ اتفاقی نمی­افتد و خدا هیچ کاری نمی‌کند. گاهی اوقات حتی شک می­کنیم که آیا واقعاً مسیح خواهد آمد؟! خیلی طولانی به نظر می‌آید. همه ما را مسخره می­کنند و عدۀ کمی مثلِ ما فکر می­کنند.

ولی نکتۀ مهم آن است که ما، ایمانِ خود را مثل راحاب بر آنچه به ما قول داده شده است بنا کنیم. مسیح قبل از بازگشتش گفت: «خواهم آمد.»

 اگر به فصل ششم یوشع دوباره مراجعه کنیم، از آیه ۱۵ به بعد می­خوانیم: «روز هفتم، سپیده دم برخاسته، این بار هفت بار شهر را دور زدند. اما در مرحلۀ هفتم وقتی که کاهنان شیپور خود را به صدا در آوردند، یوشع به مردم گفت: فریاد کنید! زیرا خداوند این شهر را به ما داده است. شهر و همه چیزهایی را که در آن است، به عنوان قربانی برای خداوند، از بین ببرید. اما به راحابِ فاحشه و خانوادۀ او که به جاسوسانِ ما پناه داد، آسیبی نرسانید.» و در آیۀ 20 ادامه می­دهد: « وقتی شیپورها را نواختند، همۀ مردم فریاد برآوردند. همین که صدای فریادشان بلند شد، دیوارهای شهر فرو ریختند. آنگاه سپاهیان اسرائیل همگی یکراست به داخل شهر رفتند و آن را تسخیر کردند.»

این تنها سایه­ای است از داوری الاهی که در انتظارِ این دنیای گناهکار است. ولی این دیوارها چگونه فرو ریختند؟ این جز مُعجزه چیز دیگری نبود. فرو ریختن دیوارها از یک طرف بسیار حیرت انگیز است. اما آنچه که توجه مرا به خود جلب می­کند و برای من بیشتر از فرو ریختن دیوارها حیرت انگیز است، این است که دیواری که خانه راحاب بر آن بنا شده بود پا بر جا باقی مانده بود. و این معجزه­ای است که در نجاتِ هر یک از ما اتفاق می‌افتد. در کتاب عبرانیان فصل هفتم آیه ۲۵ می­خوانیم: «او قادر است آنانی را که از طریق وی نزد خدا آیند، نجاتِ بینهایت ببخشد.»

اگر دوباره به یوشع فصل ششم مراجعه کنیم، می‌بینیم که می­گوید: « آنگاه هر آنچه را در شهر بود از زن و مرد و پیر و جوان تا گاو و گوسفند و الاغ، همه را به دمِ شمشیر به نابودی کامل سپردند. اما یوشع به دو مردی که زمین را جاسوسی کرده بودند گفت: به خانۀ آن روسپی بروید و طبقِ سوگندی که برایش خوردید، او را با همه بستگانش از آنجا بیرون آورید. پس آن دو جوانِ جاسوس داخل شده، راحاب را با پدر، مادر، و برادران و خواهران و هرچه داشت، بیرون آوردند و همۀ خویشانِ او را بیرون از اردوگاه اسرائیل جای دادند.» (آیات 21-23)

راحاب و خانواده­اش می­باید موقتاً به خارج از اردوگاه منتقل می­شدند چرا که از لحاظ شریعتِ اسرائیل ناپاک محسوب می­شدند. راحاب غریبه­ای بود که از فرهنگ ناپاک بت پرستی می­آمد. او باید مراسم تطهیر و پاک شدن را انجام می­داد. اما در آیات زیر خواهیم دید که او همیشه بیرون از اردوگاه باقی نماند بلکه جزئی از خانوادۀ خدا شد و به آنها پیوست.

آیه ۲۴ می‌گوید: «آنگاه شهر را با هر آنچه در آن بود سوزاندند ... یوشع، راحابِ روسپی و خانواده و همۀ متعلقانش را زنده نگاه داشت و او تا به امروز در میان اسرائیل ساکن است زیرا مأمورانی را که یوشع برای جاسوسی به اریحا فرستاده بود، پنهان ساخت.»

ولی حالا سوال دیگری که پیش می­آید این است که چرا خدا بقیۀ شهر را اینچنین به نابودی کامل سپرد؟ باید به یاد داشته باشیم که مردم اریحا همگی همان داستان­هایی را که راحاب در بارۀ خدای حقیقی شنیده بود، شنیده بودند. اما همۀ اشخاص آن شهر بجز راحاب و خانواده­اش تاریکی را بر نور ترجیح دادند و فرصتی را که خدا سال­های سال به آنها بخشیده بود تا با توبه و ایمان به سوی خدای حقیقی بازگشت کنند ردّ کردند. گناهان راحاب کمتر یا کمرنگ­تر از [گناهان] بقیۀ اهالی شهر اریحا نبود. اما او ایمان آورد و خدا او را نجات داد.

خدا از داوری و مجازاتِ شخصِ شریر خوشحال نمی‌شود. او در واقع خدایی است که خیلی صبر می­کند و فرصت می­دهد. این عدالتِ خداست که او را وا می­دارد که شریران را مورد داوری و مجازات ابدی قرار دهد. ولی او منتظر است که بر گناهکارانی که با ایمان به سوی او باز می­گردند و توبه می‌کنند، رحم و شفقت نشان دهد.

بنابراین، خدا قبل از اینکه اریحا را نابود کند و کنعان را مورد داوری هولناک خود قرار دهد، رحمتِ خود را به آنها نشان داده بود. راحاب نمونه­ای از این رحمت الاهی بود. او رحم و شفقتِ خود را به زنی گناهکار که اصلاً لایق رحم الاهی نبود نشان داده بود.

راحاب هم مثل بقیۀ کنعانیان مستحق زنده ماندن نبود. خدا گفته بود که همۀ آنها تحت داوری او قرار دارند. ولی راحاب فقط به خاطر اینکه کنعانی بود مستحق مرگ نبود. او بخاطر اینکه یک انسان گناهکار بود، لایق داوری و مرگ بود. همانطور که در کتاب رومیان فصل 3 آیۀ ۲۳ می­خوانیم: «مُزدِ گناه مرگ است.» و این فقط مربوط به گناه فاحشگی نیست. گناه به هر مُدلی که ظاهر شود، مُزدش مرگ است.

و حالا ما که در زمان عهد جدید زندگی می‌کنیم، ما که پیغام انجیل و خبر خوش نجات به گوش­هایمان رسیده است و امروزه کلام خدا به صورت مکتوب در دست ماست، توسط این کلام ما با کار مسیح بر روی صلیب آشنایی داریم. ما در بارۀ خونِ مسیح شنیده­ایم. راحاب هیچیک از این امتیازات را نداشت. او به آینده نگاه می‌کرد و با ایمان به واقعۀ صلیب که هنوز اتفاق نیفتاده بود امید بسته بود. ایماندارانِ عهد عتیق به واقعۀ صلیب که قرار بود در آینده اتفاق افتاد، ایمان می­آوردند و نجات می‌یافتند. و ایماندارانِ عهد جدید به واقعه­ای که دو هزار سال پیش اتفاق افتاد ایمان می­آورند و نجات می­یابند.

برخی از ما ممکن است که پیغام انجیل را بارها و بارها شنیده باشیم، اما هیچگاه توبه نکرده­ایم، زندگیِ خود را تسلیمِ مسیح نکرده‌ایم، و هنوز ایمان نیاورده­ایم.

ممکن است که ما آدم بسیار مذهبی باشیم. ولی اگر ما، خودِ مسیح را نداشته باشیم، داوری خدا در انتظار ماست. کلام خدا می­گوید که داوریِ خدا بسیار نزدیک است. و اگر ما، به مسیح ایمان نداشته باشیم، هلاک خواهیم شد.

ما از امتیازاتی برخوردار هستیم که راحاب برخوردار نبود. ما، کلامِ خدا را در دسترس داریم که به طور نمونه در دوم پطرس فصل سوم می­گوید: «این آسمان و زمینی که اکنون می بینید به وسیلۀ همان کلامِ خدا نگاه داشته می­شود تا روزی که بدکاران داوری خواهند شد و به کیفر خود یعنی هلاکت خواهند رسید، با آتش نابود شود.» (آیۀ ۷) در واقع این آیه می­گوید که زمین و آسمان مثل اریحا در آتش نابود خواهند شد. آنها نگاه داشته شده­اند تا روز داوری و نابودی بدکاران.

در همین فصل، کلام خدا ادامه می‌دهد که بسیاری تمسخُرکنان می­گویند: «پس چه شد وعدۀ آمدن او؟ چه داوری­ای؟ پس چرا هیچ وقت این داوری ظاهر نمی­شود؟»

اما پطرس پاسخ این سؤال را اینطور می­دهد: «ای عزیزان، از این نکته غافل مباشید که نزدِ خداوند یک روز همچون هزار سال است و هزار سال همچون یک روز. برخلاف گمان برخی، خداوند در انجامِ وعده­اش تأخیر نمی­ورزد بلکه با شما بُردبار است، چون نمی­خواهد کسی هلاک شود بلکه می­خواهد همگان به توبه گرایند. اما روز خداوند (یعنی روز داوری) چون دزد خواهد آمد، که در آن آسمان­ها با غریوی مهیب از میان خواهد رفت و اجرامِ آسمانی سوخته شده فرو خواهد پاشید، زمین و همۀ کارهایش آن عیان خواهد شد.» (آیات 8-10 هزارۀ نو)

در زمان نوح نیز سیل آمد و همۀ زمین و ساکنان آن نابود شدند، اما نوح و خانواده­اش به کُجا پناه بُردند؟ آنها وارد کشتی شدند. بله، آنها به جایی که خدا به آنها گفته بود به آن وارد شوند پناه بُردند ... جایی که پناهگاه امنی از آن طوفان سهمگین هلاک کننده بود ... جایی که آنها را از هلاکتِ حتمی نجات داد.

در اولین فصح نیز، فرشتۀ مرگ همۀ پسرانِ نخست زادۀ مصری را که در خانه­های مصری بودند هلاک کرد. اما اسرائیلیان وارد خانه­های خود شدند، خانه­هایی که خونِ برّه را بر سر درِ خود زده بودند. فرشتۀ مرگ با دیدنِ خون از کنار خانه­های ایشان گذشت. آنها به خاطر آن خون، از هلاکت و داوری نجات پیدا کردند. چرا که به آن خون پناه بُردند.

دیوارهای اریحا همه فرو ریختند. این تصویری از هلاکت و داوری بود. اما راحاب و خانواده­اش به کُجا پناه بُردند؟ به خانه که طنابِ قرمز رهایی بر آن بسته شده بود. و سؤال مهمی که امروز برای من و شما مطرح است، این است که در آن روز به کُجا پناه خواهیم بُرد؟ من و شما به کُجا پناه خواهیم بُرد؟

آیا خانۀ دلِ شما، مثل خانۀ راحاب، در میان خرابه­های حاصل از داوریِ خدا، محکم و استوار باقی خواهد ماند؟

یوشع برای راحاب نقش نجات دهنده­ای را داشت که راحاب و خانواده­اش را نجات داد. اما همان یوشع برای سایر اهالی شهر نقشِ داوری را ایفا می­کرد که فرمان داوری و هلاکت را صادر کرد. این همان نقشی است که مسیح در زندگی­های ما دارد.

خبر خوش انجیل این است که هر که به مسیح، این ریسمانِ قرمزِ رهاییِ، ایمان بیاورد، هلاک نخواهد شد بلکه نجات خواهد یافت.

عزیزان، پناهگاه شما چیست؟ آیا شما به مذهبِ خود دل بسته­اید؟ به کلیسا و حضور مرتب در آن؟ به کارهای نیکو و خیر و صواب خود؟ به شخصیت و اخلاق خوب خودتان؟ به زمینۀ مذهبی­تان؟

پیغام کلام خدا این است که هیچیک از اینها ملجا و پناهگاه مطمئنی نیست. بسوی مسیح بدوید. به او و کاری که او بر روی صلیب برای شما انجام داد، پناه ببرید.

دعا: "خداوندا، باشد که امروز هدیۀ نجات از سوی تو به بسیاری از شنوندگانی که امروز این برنامه را شنیدند عطا شود. متشکریم برای قدرت خون مسیح. به تو پناه می­بریم، ای مسیح. آمین."

نازی: داستانِ راحاب به راستی داستانِ انجیل، داستانِ رهایی و آمرزش الاهی است. ممکن است شما در سری برنامه‌های راحابوریسمان قرمز رهایی به خودتان بگویید: «گناهانِ من به بدیِ گناهِ راحاب نیست. من فاحشه نیستم.»

از شما دعوت می‌کنیم که در برنامۀ آینده نیز با ما همراه شوید تا ببینیم که چقدر همۀ ما به فیض و رحمِ خدا نیازمند هستیم.

آنچه در این برنامه­ها خدمت شما شنوندگان گرامی ارائه می­شود، تعالیم نانسی دیماس وُلگِموت، با صدای فارسی سابرینا اصلان است که به سمع شما می­رسد. ترجمه و تهیۀ این برنامه­­ها حاصل همکاری دو مؤسسۀ «دل­هایمان احیا کن» و «راستی» می­باشد.

برای شنیدن و یا بارگذاری سایر برنامه­ها می­توانید به بخش فارسی تارنماهای

www.reviveourhearts.com

www.factministries.org

www.راستی.com

مراجعه کنید. لطفاً کلمۀ «راستی» را به حروف فارسی بنویسید.

استخدم دائما محرر هتمل عبر الإنترنت لإنشاء محتوى موقعك على الويب بسهولة. وسيضمن ذلك شفرة مصدر خالية من الأخطاء.

*Offers available only during the broadcast of the podcast season.